"Bir göz ağlarken öbür göz gülmezmiş."
Kentsel dönüşüm uzun zamandır İstanbul'un bir gerçeği. Şantiye alanları, hafriyat kamyonları, toz-duman arasında sayıları gün geçtikçe artan ve inşasına bir kere başlandı mı hızla yükselen gökdelenler çağındayız. Modernlik ve yenilik girdabında ruhu talan edilen İstanbul'un bu sürecine tanıklık eden bir oyun var: Babil. Ebru Nihan Celkan'ın yazıp yönettiği oyun izleyiciyi, inşaatlar şehri İstanbul'daki bir şantiyenin 30. katına çıkarıyor. İşçilerin ellerinde yükselen bu kulelerin gözlerden sakladığı insan ilişkilerini, hayat hikayelerini ve aynı mekanı farklı zamanlarda farklı amaçlar için kullanan, birbirlerine teğet geçen kişileri anlatıyor. Kimler yok ki bu hikayenin içinde? Kurallara denetimden denetime uyan, kaçak işçi çalıştırmakta bir sakınca görmeyen, iş yeri güvenliğini duvara çakılı bir uyarıdan ibaret sayan asıl patronlar; tüm sorumluluğu taşıyan, kurallara değil paraya itimat eden, tüm varlığı iş bitiriciliğine bağlı taşeron patronlar ve bitmiş inşaatları gezen, daire ile beraber daha güzel, daha modern bir hayatı satın aldıklarına inanan müşteriler. Kimi atladım? Ellerinde yükselen inşaatların görünmez işçilerini. Çalışacakları işyeri güvenli mi değil mi gibi soruları dahi sormadan geçim derdinin peşinde koşan, buna karşılık pastanın en küçük dilimine razı bırakılan işçiler. Asla oturamayacakları binaları inşa eden, insanların yüzlerce metrekare hırslarına akıl sır erdiremeyen insanlar. İnşaatın kiriyle birlikte yaşanan haksızlıkları da dip bucak temizleyen, kurdukları hayaller kulelerin 30. katına dahi ulaşmayan, daha güzel bir geleceğe dair yeşerttikleri umuda sahip çıkmaya çalışanlar. Her gün kim bilir kaçının önünden geçtiğimiz inşaatlardaki kurulu düzeni tüm çıplaklığıyla ortaya koyan Babil insanın aklına şu soruyu düşürüyor: "Değer mi?" İnsan ilişkilerini ve sistemin güç dengelerini ele alan her konu gibi Babil'in konusu da kolay yenilip yutulacak cinsten değil. Ama depresif bir oyunun sizi beklediğini de düşünmeyin. İşlenen meselenin ağırlığını eğlenceli diyaloglar, espriler ve göndermelerle çok iyi dengeleyen oyun, insanı rahatsız edecek keskinlikte bir gerçeklik sunuyor. İlk defa Hayatboyu filminde izlediğim Defne Halman'ın da aralarında bulunduğu kalabalık oyuncu kadrosu ile İstanbul'un yeni yüzü inşaat şantiyesinden seslenen Babil izleyiciyi kendi gerçekliği ile yüzleşmeye çağırıyor.
Babil
Yazan & Yöneten: Ebru Nihan Celkan
Emek Sahnesi
Yıldız Karnesi: ****
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder